An amazing country...

...I'm presently living in Athens, Greece.
Greece is unusual and amazing in many ways. Here's one way:
Greece seems to have been set up for living a relaxed, holiday-type of life. It is particularly difficult -- and annoying -- to do anything other than hang around.
Which leads me to infer that, to lead a happy and joyous life in the capital of this country, all or most of the following must apply:

• you are independantly wealthy;
• you have no pressing activity -- i.e. one where action must be taken in real time;
• you are healthy;
• you are an adult and not physically challenged in any way (this includes not being a child, or ageing -- unles you are stinking rich);
• you already have an education -- or are uninterested in an education;
• you are a TV entertainer (preferably posing as a "journalist"): many rules don't apply thereby making life much simpler;
• you do not need to work under strict organisational rules (unless you are an entertainer as above).

The idea is simple: you must be self-sufficient in every way. (I.e. if there is a fire, chances are, you'll burn: not because the fire brigade won't expend every effort to save you -- they are one of the most efficient (the only efficient?) organisations in Greece -- but because the Public Sector is not there to support).
On the other hand, cafes, entertainment, hobbies... anything that does operate accroding to a preset schedule, will work fine. In other words, time should not be an and of, element. Which is the case when you are on holiday. More importantly, when on holiday, we operate on our own time -- not "social" time.
So, if you are (unfortunately) driving to work & traffic is held up because someone has stopped at the kiosk (just for a moment") or the truck is unloading at 9 am... it's normal: you shouldn't be racing to work in the first place.
The country was not made for this, life was not planned in this way, the clock does not tick in this fashion.

Sound reproduction and the failure of most applications

Think of what we usually see in a sound reproduction system, be it a 2 or 5 or 7 or whatever, channel system: a chain of interconnected components. At one end of the chain we have a component which reads the medium (dvd, cd, LP, tape, HD...) and produces a signal which is sent to the next component in line, and so on until we get to the speakers. These are there to convert the electrical signal into sound -- ie. sound pressure which is perceptible. We cannot feed our ears with an electrical signal alone. So far so good.

Components come in many sizes, shapes and prices -- in fact, prices can range from 1:+1000 for a single component... There are speakers out there costing 100 and there are others costing 100.000 -- what you get is a PAIR of speakers i.e. two...

Expensive components are "hi-end" in that the sound they produce is expected to be orders of magnitude superior to their cheaper brethren.

Accordingly, there is a lot of discussion in forums (OK, that should be "fora" I suppose) about which component is "best", better than another, etc. Heated discussions of an emotional nature abound and a lot of pseudo science is bandied about -- and much of this is ultimately inconclusive. Why? Because the discussions rarely address the real problem -- rather they focus on purchasing decisions: "I can't hear the voices too well, what should I do?" Answer: "Oh, yes, well if YOU CHANGE your speakers from XYZ to ABC-Grand Signature, all your problems will go away"
I.e., purchase another component.

What's the problem? The applicability of all those components thrown together as a system -- i.e. the way the system is implemented.

The most common misconception is to be seen at the end of the chain. This misconception catastrophic -- to the sound, to the industry, and the art of sound reproduction. Let's see why and where.

Let's go back to this system/"reproduction chain": at one end is the "source" component at the other end we have the speakers and, right behind them, we have amplifiers. This system, chain of components if you will, is called upon to reproduce sound which is, at least, within the official range of human hearing: 20Hz to 20.000Hz. Not only that, but we expect the system to reproduce the sound in a faithful manner -- i.e. as it is on the medium, or close to what it would be in a real life situation, live. For example, Mr Pavarotti has a large voice; the system should reproduce a large voice -- not a beautiful but small voice.

OK, so we have our expectations lined up. We have our components. What's wrong?

Look back at the end of the chain: as we said, there are speakers and right behind them is an amplifier. Let's focus on what we expect these two types of components to do:

The amplifier should provide gain (i.e. amplify sound) from the depths of hearing to supersonic frequencies. OK.

The amplifier so doing will "drive" the connected speaker which is in turn called upon to produce sound from the depths of hearing to supersonic frequencies...

In current lingo this is described "from DC to daylight"

A tall order? You bet. Read on if you've come this far.

Look at most speakers: each speaker has a number of drive units. Each unit is there to reproduce part of the spectrum and, together, they are expected to reproduce sound from DC to daylight. Now we're getting a bit more complex.

Each drive unit is different -- in size, electrical properties, etc. Now we're getting worse.

Each drive unit is connected to a circuit that filters out the frequencies each drive unit is NOT called upon to to convert to sound.

There are many other considerations that enter the complexity equation, but we don't even have to go any further.

Let's keep this simple.

We expect one amplifier channel, ONE, to drive these all these units, the circuits, everything, in a homogeneous way from DC to daylight or, at least, from 20Hz to 20kHz and produce sound that simulates reality!!!

Who are we kidding???

Think of ULTIMATE LIMITATION of a SINGLE AMPLIFIER called upon to work FROM DC TO DAYLIGHT AND, accordingly DRIVE A LOUDSPEAKER THAT'S ALSO EXPECTED TO PRODUCE MUSIC IN A HOMOGENEOUS MANNER FROM DC to DAYLIGHT.

If you want to hear correct sound, one that is easy to understand and grasp because it has elements of completeness and audibly justifies your investment to boot, you must have one amplification channel per speaker drive unit. This application will also lead the unsuspecting, non audiophile, audience to grasp spontaneously the value of your much beloved chain or system. They will instinctively know why it is superior to its $100 equivalent.

And, since many of us cannot do this and such products are very rare, compromise and start by amplifying your lower frequencies / 100-80Hz downward / separately.

The differences are huge -- compare a glass of pretend $1 wine to a Chateau Margaux.

The ubiquitous apostrophe preceding the s

Have you ever seen a word followed by "'s" and had to guess what the poster was trying to say? Of course you have. Wherever a word is followed by an "s" the "s" is preceded by an apostrophe.

"Its" presence is global i.e., "it's" everywhere.

This is a fast-spreading bug. First it was the it's vs. its controversy. Then it invaded the plural. All of this in a cumulative way:

"my car's has after market speaker's. The bass' is driven by it's own sub-amp."

Lately I saw the following: "If one looks at the response curve, one see’s a series of peaks and dips".
Huh???

I wonder if this was always (or should that be "alway's") there and I just didn't notice it.

A quick (i.e. less than 99pages long) comment inspired by an article by felnikos

Since his article was in Greek, so is my reply.

This could very well lead me to write something like "the layman's guide to contemporary Greece". One day.

OTOH, I presently don't even know how to link to his blog -- yet. Go figure. Worse, the bold function doesn't seem to be working either...

Too many problems to solve, too little knowledge.


Anyways, here goes below for those who read the lingo:

Με αφορμή τον σκούφο της (τέως, πλέον) Μαριάν και τα λοιπά θέματα του Σ-Κ, το άρθρο δείχνει να πραγματεύεται ουσιαστικότατες αρρώστιες της σημερινής Ελλάδας (σημερινή Ελλάδα διότι δεν γνωρίζω τη χθεσινή). Μάλιστα, με γλαφυρό συνάμα δε και περιεκτικό τρόπο.

Όπως σημειώνεις, αυτές οι αρρώστιες φαίνονται τόσο από τη θεματολογία της επικαιρότητας όσο κι'από το τρόπο με τον οποίο εξετάζονται τα θέματα... "Αρρώστια" είναι δική μου λέξη -- δεν σου τη προσάπτω.

"Αν η χώρα αρχίσει να μιλά για το είναι κι όχι για το φαίνεσθαι, πολλοί θα μείνουν άνεργοι ή θα μεταναστεύσουν νύχτα."

Εδώ περικλείεται μέρος της πεμπτουσίας της σημερινής Ελλάδας εάν τη δούμε σαν λειτουργική οντότητα: πολλά άτομα αλλά και οργανισμοί, τόσο από το γκουβέρνο όσο κι'από την Αγορά, συνδυάζουν δύο λειτουργίες: μια de jure, εμφανή (το "φαίνεσθαι"), και μια de-facto λιγότερο εμφανή αλλά πιο ουσιαστική (το "είναι"). Κατανοούμε καλύτερα τη χρησιμότητα π.χ. ενός αξιοματούχου /ενός οργανισμού/κλπ εφ'όσο την εξετάσουμε κάτω από το δεύτερο πρίσμα. Υπάρχουν παραδείγματα που παραλείπω λόγω χώρου.

"Δυστυχώς, συζητάμε μόνο για τον μικρόκοσμό μας επειδή αν ξανοιχτούμε στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι, θα πνιγούμε."

Και γιατί να το κάνουμε; μέσα από το μικρόκοσμό μας μπορούμε να κερδίσουμε χρήμα. Το χρήμα -- σε Ευρώ πλέον -- αποτελεί διεθνή αξία και μας επιτρέπει, στο κάθε ένα προσωπικά, να ξανοιχτούμε στο διεθνές γίγνεσθαι. Ως άτομα βέβαια και όχι ως εθνική οντότητα.
Στη χειρότερη περίπτωση, πέρνουμε το αεροπλάνο και μεταναστεύουμε σε άλλη χώρα της ΕΕ. Άλλωστε, π.χ. και η Γαλλία έχει Μεσόγειο και φθηνά είναι και το κρασί πολύ καλό είναι... Και, γιατί όχι, ερχόμαστε στην Ελλάδα για διακοπές... Ίσως να ισχύει μεσα μας το "Άμα έχεις χρήμα ξεφεύγεις από τη μιζέρια του μικρόκοσμου..."

Ίσως, εάν η Ελληνική Αγορά δεν είχε τόση εξάρτηση από τους κρατικούς μηχανισμούς και τους ίδιους τους πολιτικούς, τα πράγματα να ήσαν διαφορετικά. Όμως δεν είναι, and here we are:

"...όλα αυτά γίνονται γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εργαστεί σκληρά για το μέλλον."

Σαφώς. Στο σημείο αυτό ο περιρρέων κυνισμός θα αποφαίνετο: "Η προσπάθεια δεν ανταμείβεται" και "Ουδείς έκανε περιουσία εργαζόμενος". Όμως, με τις κατάλληλες επαφές στους κρατικούς decision-makers κάνεις λεφτά, ανταμείβεσαι...

Πέραν αυτού, πιστεύω ότι στην Ελλάδα το χρήμα έχει και μία πάρα πολύ ουσιαστική πτυχή: επιτρέπει την απεξάρτηση του πολίτη από το Κράτος και τις υπηρεσίες του. Η εξάρτηση του Έλληνα πολίτη από το κρατος είναι αντιστρόφως ανάλογη με την καθαρή ταμειακή θέση του πολίτη.
Η απεξάρτηση αυτή είναι ΠΟΛΥ σημαντική: δείχνει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ατομικής ελευθερίας του Έλληνα.

Περί πολιτικών:
"Προσπαθούν να υφαρπάσουν την ψήφο και την εμπιστοσύνη των πολιτών, και όχι να την κερδίσουν και να την κατακτήσουν."

Χμμμ. Ίσως να μη έχουν άδικο οι πολιτικοί. Νομίζω ότι ο υποσχόμενος σε όλους ίσα δικαιώματα στη κτήση αυτοκινήτου μάρκας Πόρσε και μοντέλλου "τσούχτρα" (καυτή πιπεριά) πολιτικός θα είχε πολλές ελπίδες εκλογής. "Ίσα δικαιώματα" σημαίνει στους "έχοντες πρόσβαση στον εν λόγω πολιτικό". Αλλά είναι δύσκολο να περάσεις αυτούσιο τέτοιο μήνυμα...

Αντίθετα, ο υποσχόμενος τα του Churchill έλλην πολιτικός τι ελπίδες (επαν)εκλογής θα είχε;

"Δεν είναι το πολιτικό και εκλογικό κόστος αυτό που τους τρομάζει, είναι το στριπτίζ της ανικανότητάς τους στο οποίο δεν θέλουν να υποβληθούν."

Ουκ έχω ειπείν, ω Νικόλαε. Ειδικά διότι το στριπτίζ είναι επί της de jure εργασιακής τους ταυτότητας (π.χ. "είμαι "Υπουργός ΧΨΩ", άρα γνωρίζω καλά περί ΧΨΩ ή/και γνωρίζω να διοικώ αυτούς που ξέρουν περί ΧΨΩ").

Όμως, για να λέμε του στραβού το δίκιο υπάρχει κι'άλλη μία πτυχή εδώ: στις συχνές τηλεοπτικές εμφανήσεις το υπό συζήτηση θέμα είναι και πρόσχημα για φθηνό προγραμματισμό από το κανάλι. Οι "εμπαραθυρόμενοι" πολιτικοί δεν στοιχίζουν στο κανάλι και αερολογόντας καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο. Αντιθέτως μία σειρά, ένα έργο, κλπ, στοιχίζει. Σημαντικότερο όλων όμως είναι, όπως σημειώνεις:

"(...) Η υπνώττουσα Ελλάς (...) ξυπνά και κοιμάται με τα σκάνδαλα των κυβερνήσεών της.
Αυτούς τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», όμως, πληρώνουμε."

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η ουσία ενός "σκανδάλου" είναι ήσσονος σημασίας. Ουσιώδης επί σκανδάλου συζήτηση θα πραγματευόταν ίσως: "γιατί έβγαλε άλλος λεφτά από τα ομόλογα /τις προμήθειες /κλπ κι'οχι εγώ;" Τι έχει αυτός που δεν έχω εγώ (να μάθω να μη είμαι στην απόξω την επόμενη φορά που θα παίξει το σενάριο);;

Σημαντική παρατήρηση:
"Έχουμε εθιστεί στη μιζέρια, την κακογουστιά και την ήσσονα προσπάθεια, που θα μας παραξένευε και θα μας έκανε να δυστροπήσουμε αν αντί για τα δομημένα ομόλογα του Αγάπιου και τις χρηματιστηριακές λοβιτούρες του Ευγένιου συζητούσαμε για την «αποδόμηση» της Ευρώπης που φέρνουν η εκλογή του Σαρκοζί στη Γαλλία και η πολιτική επικράτηση του Ερντογάν στην Τουρκία."

Ίσως η κατακλείδα να είναι ότι οι νεοέλληνες, κρυφά μέσα μας, να αισθανόμαστε ως τελευταίος τροχός της άμαξας που δεν έχουμε διακίωμα στη διεθνή "γνώμη". Μάλιστα, μπορεί ντρεπόμαστε που έχουμε ελληνικό διαβατήριο... και τούτο παρά τους διθυράμβους και τα πατριωτικά. Ίσως να πιστεύουμε ότι δεν ξέρουμε κολύμπι ενώ το κολύμπι μαθαίνεται -- ίσως δε και να ξέρουμε κολύμπι ορισμένοι -- αλλά δεν το πιστεύουμε.
Η εθνική αυτή ηττοπάθεια ίσως να οδηγεί τον ατομικισμό. Και εν τέλει, για τί, χειροπιαστό, να είμαστε εθνικά περίφανοι; Για τους πολιτικούς μας;

Αντιθέτως:
"αν ο Παναθηναϊκός στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στο μπάσκετ, (...) αυτά (τα εθνικά θέματα) θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα."

Ναί. Αλλά να ένα θέμα όπου η προσπάθεια ανταμείβεται -- και, ου μην αλλά οι παίκτες έχουν Ελληνικό διαβατήριο!!! Να η περίσταση που μας επιτρέπει να βγούμε από τη εθνική μιζέρια έστω και για μία μαγική στιγμή. Αυτή τη στιγμή τέτοια διάκριση αποτελεί αδιαμφισβήτητο και απλό και χειροπιαστό ελληνικό "είναι" -- όχι φαίνεσθαι -- στο διεθνές στερέωμα. Ο Έλληνας λέει: να που υπάρχω.

Μέχρι που να έλθει η επόμενη μέρα.