A quick (i.e. less than 99pages long) comment inspired by an article by felnikos

Since his article was in Greek, so is my reply.

This could very well lead me to write something like "the layman's guide to contemporary Greece". One day.

OTOH, I presently don't even know how to link to his blog -- yet. Go figure. Worse, the bold function doesn't seem to be working either...

Too many problems to solve, too little knowledge.


Anyways, here goes below for those who read the lingo:

Με αφορμή τον σκούφο της (τέως, πλέον) Μαριάν και τα λοιπά θέματα του Σ-Κ, το άρθρο δείχνει να πραγματεύεται ουσιαστικότατες αρρώστιες της σημερινής Ελλάδας (σημερινή Ελλάδα διότι δεν γνωρίζω τη χθεσινή). Μάλιστα, με γλαφυρό συνάμα δε και περιεκτικό τρόπο.

Όπως σημειώνεις, αυτές οι αρρώστιες φαίνονται τόσο από τη θεματολογία της επικαιρότητας όσο κι'από το τρόπο με τον οποίο εξετάζονται τα θέματα... "Αρρώστια" είναι δική μου λέξη -- δεν σου τη προσάπτω.

"Αν η χώρα αρχίσει να μιλά για το είναι κι όχι για το φαίνεσθαι, πολλοί θα μείνουν άνεργοι ή θα μεταναστεύσουν νύχτα."

Εδώ περικλείεται μέρος της πεμπτουσίας της σημερινής Ελλάδας εάν τη δούμε σαν λειτουργική οντότητα: πολλά άτομα αλλά και οργανισμοί, τόσο από το γκουβέρνο όσο κι'από την Αγορά, συνδυάζουν δύο λειτουργίες: μια de jure, εμφανή (το "φαίνεσθαι"), και μια de-facto λιγότερο εμφανή αλλά πιο ουσιαστική (το "είναι"). Κατανοούμε καλύτερα τη χρησιμότητα π.χ. ενός αξιοματούχου /ενός οργανισμού/κλπ εφ'όσο την εξετάσουμε κάτω από το δεύτερο πρίσμα. Υπάρχουν παραδείγματα που παραλείπω λόγω χώρου.

"Δυστυχώς, συζητάμε μόνο για τον μικρόκοσμό μας επειδή αν ξανοιχτούμε στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι, θα πνιγούμε."

Και γιατί να το κάνουμε; μέσα από το μικρόκοσμό μας μπορούμε να κερδίσουμε χρήμα. Το χρήμα -- σε Ευρώ πλέον -- αποτελεί διεθνή αξία και μας επιτρέπει, στο κάθε ένα προσωπικά, να ξανοιχτούμε στο διεθνές γίγνεσθαι. Ως άτομα βέβαια και όχι ως εθνική οντότητα.
Στη χειρότερη περίπτωση, πέρνουμε το αεροπλάνο και μεταναστεύουμε σε άλλη χώρα της ΕΕ. Άλλωστε, π.χ. και η Γαλλία έχει Μεσόγειο και φθηνά είναι και το κρασί πολύ καλό είναι... Και, γιατί όχι, ερχόμαστε στην Ελλάδα για διακοπές... Ίσως να ισχύει μεσα μας το "Άμα έχεις χρήμα ξεφεύγεις από τη μιζέρια του μικρόκοσμου..."

Ίσως, εάν η Ελληνική Αγορά δεν είχε τόση εξάρτηση από τους κρατικούς μηχανισμούς και τους ίδιους τους πολιτικούς, τα πράγματα να ήσαν διαφορετικά. Όμως δεν είναι, and here we are:

"...όλα αυτά γίνονται γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εργαστεί σκληρά για το μέλλον."

Σαφώς. Στο σημείο αυτό ο περιρρέων κυνισμός θα αποφαίνετο: "Η προσπάθεια δεν ανταμείβεται" και "Ουδείς έκανε περιουσία εργαζόμενος". Όμως, με τις κατάλληλες επαφές στους κρατικούς decision-makers κάνεις λεφτά, ανταμείβεσαι...

Πέραν αυτού, πιστεύω ότι στην Ελλάδα το χρήμα έχει και μία πάρα πολύ ουσιαστική πτυχή: επιτρέπει την απεξάρτηση του πολίτη από το Κράτος και τις υπηρεσίες του. Η εξάρτηση του Έλληνα πολίτη από το κρατος είναι αντιστρόφως ανάλογη με την καθαρή ταμειακή θέση του πολίτη.
Η απεξάρτηση αυτή είναι ΠΟΛΥ σημαντική: δείχνει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ατομικής ελευθερίας του Έλληνα.

Περί πολιτικών:
"Προσπαθούν να υφαρπάσουν την ψήφο και την εμπιστοσύνη των πολιτών, και όχι να την κερδίσουν και να την κατακτήσουν."

Χμμμ. Ίσως να μη έχουν άδικο οι πολιτικοί. Νομίζω ότι ο υποσχόμενος σε όλους ίσα δικαιώματα στη κτήση αυτοκινήτου μάρκας Πόρσε και μοντέλλου "τσούχτρα" (καυτή πιπεριά) πολιτικός θα είχε πολλές ελπίδες εκλογής. "Ίσα δικαιώματα" σημαίνει στους "έχοντες πρόσβαση στον εν λόγω πολιτικό". Αλλά είναι δύσκολο να περάσεις αυτούσιο τέτοιο μήνυμα...

Αντίθετα, ο υποσχόμενος τα του Churchill έλλην πολιτικός τι ελπίδες (επαν)εκλογής θα είχε;

"Δεν είναι το πολιτικό και εκλογικό κόστος αυτό που τους τρομάζει, είναι το στριπτίζ της ανικανότητάς τους στο οποίο δεν θέλουν να υποβληθούν."

Ουκ έχω ειπείν, ω Νικόλαε. Ειδικά διότι το στριπτίζ είναι επί της de jure εργασιακής τους ταυτότητας (π.χ. "είμαι "Υπουργός ΧΨΩ", άρα γνωρίζω καλά περί ΧΨΩ ή/και γνωρίζω να διοικώ αυτούς που ξέρουν περί ΧΨΩ").

Όμως, για να λέμε του στραβού το δίκιο υπάρχει κι'άλλη μία πτυχή εδώ: στις συχνές τηλεοπτικές εμφανήσεις το υπό συζήτηση θέμα είναι και πρόσχημα για φθηνό προγραμματισμό από το κανάλι. Οι "εμπαραθυρόμενοι" πολιτικοί δεν στοιχίζουν στο κανάλι και αερολογόντας καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο. Αντιθέτως μία σειρά, ένα έργο, κλπ, στοιχίζει. Σημαντικότερο όλων όμως είναι, όπως σημειώνεις:

"(...) Η υπνώττουσα Ελλάς (...) ξυπνά και κοιμάται με τα σκάνδαλα των κυβερνήσεών της.
Αυτούς τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», όμως, πληρώνουμε."

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η ουσία ενός "σκανδάλου" είναι ήσσονος σημασίας. Ουσιώδης επί σκανδάλου συζήτηση θα πραγματευόταν ίσως: "γιατί έβγαλε άλλος λεφτά από τα ομόλογα /τις προμήθειες /κλπ κι'οχι εγώ;" Τι έχει αυτός που δεν έχω εγώ (να μάθω να μη είμαι στην απόξω την επόμενη φορά που θα παίξει το σενάριο);;

Σημαντική παρατήρηση:
"Έχουμε εθιστεί στη μιζέρια, την κακογουστιά και την ήσσονα προσπάθεια, που θα μας παραξένευε και θα μας έκανε να δυστροπήσουμε αν αντί για τα δομημένα ομόλογα του Αγάπιου και τις χρηματιστηριακές λοβιτούρες του Ευγένιου συζητούσαμε για την «αποδόμηση» της Ευρώπης που φέρνουν η εκλογή του Σαρκοζί στη Γαλλία και η πολιτική επικράτηση του Ερντογάν στην Τουρκία."

Ίσως η κατακλείδα να είναι ότι οι νεοέλληνες, κρυφά μέσα μας, να αισθανόμαστε ως τελευταίος τροχός της άμαξας που δεν έχουμε διακίωμα στη διεθνή "γνώμη". Μάλιστα, μπορεί ντρεπόμαστε που έχουμε ελληνικό διαβατήριο... και τούτο παρά τους διθυράμβους και τα πατριωτικά. Ίσως να πιστεύουμε ότι δεν ξέρουμε κολύμπι ενώ το κολύμπι μαθαίνεται -- ίσως δε και να ξέρουμε κολύμπι ορισμένοι -- αλλά δεν το πιστεύουμε.
Η εθνική αυτή ηττοπάθεια ίσως να οδηγεί τον ατομικισμό. Και εν τέλει, για τί, χειροπιαστό, να είμαστε εθνικά περίφανοι; Για τους πολιτικούς μας;

Αντιθέτως:
"αν ο Παναθηναϊκός στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στο μπάσκετ, (...) αυτά (τα εθνικά θέματα) θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα."

Ναί. Αλλά να ένα θέμα όπου η προσπάθεια ανταμείβεται -- και, ου μην αλλά οι παίκτες έχουν Ελληνικό διαβατήριο!!! Να η περίσταση που μας επιτρέπει να βγούμε από τη εθνική μιζέρια έστω και για μία μαγική στιγμή. Αυτή τη στιγμή τέτοια διάκριση αποτελεί αδιαμφισβήτητο και απλό και χειροπιαστό ελληνικό "είναι" -- όχι φαίνεσθαι -- στο διεθνές στερέωμα. Ο Έλληνας λέει: να που υπάρχω.

Μέχρι που να έλθει η επόμενη μέρα.